SPEAKER’S HET POLITIEKE GEDOE LIEVE FAMILIELEDEN Wij wensen Melchior Wathelet het allerbeste. Deze voormalige hoofdfiguur van de cdH struikelde over onze hoofdstad. Het Brusselse vluchtenplan viel hem als een bijl op de nek en onthoofde een nochtans geduldig opgebouwde politieke carrière. Dit vinden wij spijtig, want deze man vertoonde een veelbelovend profiel. Hij was pedagogisch ingesteld, kende zijn dossiers en kwam sympathiek over (hetgeen ook verdacht kan zijn, want een vriendelijke politicus wordt vaak als oneerlijk en schijnheilig aangezien). | Michel Geyer De manier waarop ‘Kinou’ – zijn bijnaam – door zijn vriendjes aan zijn lot werd overgelaten en zelfs gelyncht, zou een aantal politieke families tot nadenken moeten stemmen. Niemand is de uitspraak van Joëlle Milquet vergeten: “de vergissing van Melchior Wathelet, waarvoor wij in geen geval verantwoordelijk waren, en zeker ik niet” (sic). Wij denken hier aan de gezinnen Maingain, Ducarme, Moureaux of onlangs nog de familie UyttendaeleOnkelinx waarvan één van de leden na de jongste verkiezingen gewestelijk volksvertegenwoordiger is geworden. Politiek is zodanig gruwelijk dat een zetel van volksvertegenwoordiger voor zoon of dochter al gauw een gifbeker wordt. “In de politiek heb je alleen vijanden en tegenstanders. De tegenstanders bevinden zich in de andere partijen”, zo wordt gezegd. Blijkbaar terecht. Lang geleden vertrouwde Henri Simonet zijn zoon Jacques aan Louis Michel, met de vraag “zorg goed voor de kleine”. Dat deed Louis Michel in elk geval tot het uiterste voor zijn eigen zoon Charles. Maar ook deze tradities gaan met de tijd teloor. Korte rekening, lange vriendschap De gebroken carrière van Wathelet heeft het beheer van Brussel gelukkig niet verstoord. Van beheer gesproken: het is voortaan een traditie dat dit aan bod komt tijdens het overlegcomité tussen gewesten en federale staat. Een niet te missen happening! Weet u nog? Verleden keer moest 4 BECI - Brussel metropool - mei 2015 CORNER De politiek is als de bedrijfswereld of de showbusiness: een grote familie : ) ‘onze Rudi’, alias Vervoort, wat uitleg geven over zijn dubieuze historische vergelijkingen tussen de huidige federale regering en het nazibewind van destijds. Het heeft daar nogal gestoven. Het stuift soms ook in de andere richting, wanneer het gewest de federale overheid op de vingers tikt, bijvoorbeeld voor de manier waarop de Staat berekent waar het gewest volgens de financieringswet recht op heeft. “12% minder dan het aangekondigde budget”, riep Brussel, verontwaardigd. “Allemaal volgens het boekje van de financieringswet”, antwoordden de federale boekhouders met een spierwit communiezieltje. Bij Minister van Budget Guy Vanhengel, van wie de partij zowel op gewestelijk als op federaal niveau zetelt, schoot dit waarschijnlijk in het verkeerde keelgat. Hij vreesde voor een valstrik en vermeed voorzichtig al wie eventueel een journalist had kunnen zijn. Hoe de rest van dat wereldje toen reageerde? Jacqueline Galant vond dit allemaal wellicht heel normaal. Pascal Smet had zeker een vernieuwend voorstel in petto om ‘alles onder controle te hebben’. Bianca Debaets had in haar handtas waarschijnlijk een of ander perscommuniqué dat meteen de deur uitkon. En misschien heeft Fadila Laanan aan een nieuwe vuilniszak gedacht om al het minder plezante weg te werpen. Lachwekkend? Niet echt als je even denkt aan de verdeling van de belastinginkomsten tussen de verschillende deelstaten van een zelfde land. Hieruit blijkt hoe immatuur onze politieke wereld wel is. En zijn onbekwaamheid om het federale systeem, dat hij zelf gewild en ontwikkeld heeft, fatsoenlijk te doen werken. De ondernemer? Hij kan machteloos vaststellen dat een dergelijk budgettair wanbeheer en gebrek aan management in zijn eigen onderneming gewoon ondenkbaar zou zijn. ●
7 Online Touch Home