SPEAKER’S HET POLITIEKE GEDOE HET GEKLIK IN BRUSSEL … In Brussel wil iedereen iets te zeggen hebben maar wil niemand verantwoording schuldig zijn. | Pierre Chaudoir Dat onze hoofdstad het economisch zwaar te verduren heeft, is ondertussen een publiek geheim. Om te beginnen is ze vastgeroest door een mobiliteitsbeleid dat ons een van de hoogste niveaus van verkeersoverlast ter wereld heeft bezorgd. Pendelaars staren jaarlijks 55 uur naar de bumper van de vorige wagen in de file. Dit is een eerste ingrediënt van de Brusselse salade. Het is iedereen zijn schuld. Niemand is dus schuldig, oef! En dan verschijnt de onbeschrijfelijke Yvan Mayeur ten tonele. Deze David Copperfield van de politiek op zijn Brussels tovert uit zijn hoed … een voetgangerszone. De grootste in Europa, stel u voor! De MIVB staat voor een voldongen feit en moet in allerijl de parkoers van zijn bussen aanpassen. Op de voetgangerszone plakt een lastige sticker van totale improvisatie waardoor de Vijfhoek en zijn handelszaken in een totale chaos storten. Als dat werd bedoeld om de nieuwe shoppingcenters Neo en Docks een prikkel te geven door de wurging van de handel in het stadscentrum, dan had de goochelaar dit waarschijnlijk niet anders aangepakt. De blunder werd ondertussen toegegeven, maar niet opgelost. Een kloesj mayonaise op de salade. Wanneer ‘onze’ jihadisten de Stade de France et de Bataclan aanvallen, werpt de ganse wereld een venijnige blik naar Molenbeek-Sint-Jan. Flupke Snor loopt even naar de kapper om op TV zijn ‘Vérité’ voor te stellen. Voor de camera’s blijft hij erop hameren: “Met mij zou er niks zijn gebeurd.” Geen spijt. Noppes. Maar van zijn kant zweert Jan Jambon dat hij “Molenbeek gaat uitzuiveren”. Dan ontdekken wij het bestaan van een miskend team: het Ocad. Een handig schild voor de regering. Iedereen blijft thuis want de straten zijn onveilig. Yvan loopt op en af: moet hij het vuurwerk van oudejaarsavond laten doorgaan of niet? Per slot van rekening dan toch niet, maar de burgemeester zit er voor niets tussen: beslissing van het Ocad. Het zand op het vuurwerk belandt ook in de Brusselse salade. Tandengeknars. Met Maria Lichtmis sluit een heleboel Brusselse tunnels bij gebrek aan onderhoud en politieke wil. Brussel zit klem. Een sprong achteruit, toen de kleine ring uit watergevulde grachten bestond. Toen werd aan elke Brusselse poort tol betaald. Kunnen we nog lager vallen? Ja, hoor. Een oudstrijder meent zich te herinneren dat de plannen van de tunnels ergens in een pijler van een brug werden opgeborgen. Ondertussen hebben de ratten waarschijnlijk alles kapot gevreten. In allerijl wordt een parlementaire commissie samengesteld, onder het voorzitterschap van grootvizier Charles Picqué himself. 4 BECI - Brussel metropool - juni 2016 CORNER Een gezellig onderonsje. De commissie komt tot het besluit dat de problemen te wijten zijn aan … tegenslag. Brussel klaagt het Gewest aan. Pascal Smet broebelt een paar ongerijmdheden. Maar van schuldigen nog steeds niet het minste spoor. Groot gejubel op 18 maart, want een pizzabezorger arresteert Salah Abdeslam op 200 m van bij hem thuis. Een onvoorzichtige minister had net de tijd om op Twitter het berichtje “We hebben hem te pakken” te verspreiden. Toen gebeurde het. 22 maart. Eens te meer improvisatie, nu wel tegenover afschuwelijke gruweldaden. Het Ocad vindt dat zulks een ‘4’ verdient. Alles gaat dicht, behalve de scholen. Opnieuw zijn de eventuele verantwoordelijken of aansprakelijken bijzonder dun gezaaid. Wanneer Jan Jambon en Koen Geens hun ontslag aanbieden, wordt hun beleid goedgepraat. Er rollen geen koppen. Terwijl Brussel het hoofd weer boven water probeert te krijgen, gedragen de luchtverkeersleiders zich grillig. Kort daarop gaan de cipiers dwarsliggen en vreest ’s lands eerste magistraat voor een ‘schurkenstaat’, waar Justitie aan haar lot wordt overgelaten. Helaas is het spaarvarkentje van Koen Geens hopeloos leeg … In de neerslachtige sfeer tracht Brussel wat troost te vinden met het Irisfeest voor zijn verjaardag. Van de familieleden (Federaal, Gewesten en Gemeenschappen – de heren Charles Michel, Rudy Demotte, Paul Magnette en Geert Bourgeois) is niemand komen opdagen. Een familiefeestje bouwen, nietwaar? Ja, ja … Bart De Wever wrijft zich in de handen: doe zo voort en de deur van het confederalisme gaat binnenkort vanzelf open. Maar de Belgische pers heeft andere bezorgdheden: wat nu, zonder Kompany? ●
7 Online Touch Home