Burn-out: aan wie de schuld? TALENTENBEHEER Snelheid klinkt vandaag als de slagzin van onze hyper geconnecteerde samenleving. De stress die daarmee gepaard gaat, neemt de vorm aan van een plaag die eender welke werknemer kan treffen: burn-out. De verantwoordelijkheid van de ondernemingen wordt hier afgebakend vanuit de standpunten van de geneeskunde, de werkgevers en de vakbonden. Ophélie Delarouzée A ls regionaal secretaris van de CSC herinnert Paul Palsterman ons aan de oorsprong van deze aandoening: “Acedia was een vorm van depressie die vooral de meest begeesterde monniken trof. Op een bepaald ogenblik trad er een soort breuk op. Ze zagen de zin niet meer in van wat ze deden en vervielen in luiheid en traagheid. Dit verschijnsel stak later opnieuw de kop op in eerder onbaatzuchtige beroepen die vaak een roeping inhielden: artsen, sociale werkers, leerkrachten en ook uiterst gemotiveerde werknemers die zich mateloos voor hun werk inzetten.” Maryam Bastan is als psychiater verantwoordelijk voor de stresskliniek van het UVC Brugmann. Volgens haar mag het probleem niet langer worden herleid tot een kwestie van profiel: “Door de klemtoon te leggen op risicotypes kan de werkgever dit probleem als louter persoonsgebonden beschouwen, waardoor hij de werking van zijn onderneming niet in vraag hoeft te stellen.” Ze vertelt dat de burn-out oorspronkelijk werd gedefinieerd als een verstoord aanpassingsvermogen, met angst of depressie. Onder deze invalshoek ligt de kern van het probleem bij de persoon, een argument dat aanvullende verzekeringen al aanhaalden om geen uitkeringen te storten. “Vandaag stellen we vast dat alle beroepen getroffen zijn. De oorzaken zijn vaak gelijklopend: werkoverlast, zeer korte uitvoeringstermijnen, hoge kwalitatieve eisen, een vrij starre hiërarchie, vraag naar polyvalentie en beschikbaarheid. Neiging tot perfectionisme speelt alvast een rol, maar dergelijke situaties veroorzaken stress bij iedereen.” Als voorzitter van de Sociale Commissie van Beci maakt Jean-Claude Daoust een duidelijk onderscheid tussen een burn-out veroorzaakt door de werkomstandigheden en depressie als gevolg van een voorval in het privéleven (een echtscheiding, een ziekte of een overlijden): “De persoon die aan een burn-out lijdt, wordt aangemoedigd om het werk een tijd lang te onderbreken en een duidelijke scheiding in 30 BECI - Brussel metropool - april 2018 te stellen tussen privé en beroepsleven. In het geval van een depressie wegens een pijnlijk voorval in het privéleven, krijgt de persoon vaak een tegenovergestelde aanbeveling. Het is best dat de persoon verder werkt, al is het dan na een korte afwezigheid. De patiënt herstelt sneller met een actief levenstempo dan wanneer hij thuis blijft en in zijn verdriet wegzinkt.” Een denkproces is dan ook op gang om de burn-out te erkennen als beroepsziekte. Laten we niet meer dezelfde vergissingen begaan als met pesterijen op het werk. We moeten kunnen omgaan met het geheel van de psychosociale risico’s. Paul Palsterman, regionaal secretaris CSC Maryam Bastan geeft toe dat de diagnose rekening moet houden met de situatie van de persoon in zijn geheel, maar stelt zich voorzichtig op tegenover een strenge categorisering: © Thinsktock D.R.
33 Online Touch Home