FOCUS diploma hotelwezen begon ze haar loopbaan in 1983 en werkte voornamelijk in multinationals. Met de jaren specialiseerde ze zich in human resources en de coördinatie van de opleidingen. Dat duurde tot april 2014. “Het cosmeticabedrijf waarvoor ik werkte, ontsloeg mij wegens een herstructurering”, vertelt zij. Het kwam heel hard aan, maar dat duurde niet lang. “In twee maanden tijd vond ik een gelijkaardige baan in een onderneming die diensten verleende aan de bouw- en schoonmaaksectoren. Dit contract van bepaalde duur (zes maanden) naar aanleiding van een moederschapsverlof werd één keer vernieuwd.” Dit duurde tot augustus 2015. Danielle volgde dus het outplacementproces dat haar vorige werkgever financierde. Daarna begon ze aan de workshops van 50s@work, die ze in maart 2016 onderbrak wegens een nieuwe uitzendopdracht – eens te meer in HR en opleidingen – in een firma die zich bezighield met informatietechnologieën en -diensten. Dit liep ten einde in mei 2017. Daarop volgde een andere opdracht, twee maanden lang, in de interne callcenter van een grote bank. “Tussen beide interim-opdrachten in volgde ik een programma voor activatie en terugkeer naar het arbeidsleven. Sinds september 2017 is het echter één lange ontgoocheling, met nul antwoorden op mijn sollicitaties. Alle deuren gaan dicht.” Ze beseft dat dit aan haar leeftijd te wijten is: “Ik ben 60. Ik kan natuurlijk niet bewijzen dat ik om die reden wordt gediscrimineerd. Er zijn echter aanwijzingen genoeg. Zo vond ik een aanbieding voor een HR functie die volledig overeenstemde met mijn profiel, in een onderneming waar ik een van de werknemers ken. Ik stuurde mijn CV met de vermelding dat deze persoon van mijn bekwaamheid kon getuigen. Drie dagen later ontving ik het standaardantwoord: “U beantwoordt niet aan het gezochte profiel’. Ik kreeg zelfs niet de kans op een gesprek. En twee maanden later was deze vacature nog steeds niet ingevuld.” Danielle Hoogstoel voelt zich gedemotiveerd: “Dit is frustrerend. Ik heb echt nog zin om te werken. Ik wordt regelmatig gecontacteerd door wervings- en uitzendbureaus. Maar ik veronderstel dat de werkgevers niet bereid zijn mij aan te werven. Misschien is het een kwestie van loon. Ik voel me trouwens eenzaam en hunker naar sociale en professionele contacten.” De reorganisatie van de raad van bestuur zorgde voor een nieuw ontslag, twee jaar later. Op 51-jarige leeftijd was Christian aan een tweede outplacement toe. “Toen ontmoette ik Jean-Luc Louis, van de vzw 50s@work. Ik nam enthousiast deel aan een project met andere mensen uit uiteenlopende sectoren. Ik wilde de sociale contacten Dankzij de ondernemingsgeest vond ik opnieuw energie en dynamisme. Christian niet kwijtspelen. Ik was verre van overtuigd dat dit mij een nieuwe baan zou opleveren, maar dankzij de ondernemingsgeest vond ik opnieuw energie en dynamisme.” In april 2016 begon Christian dus als handelsafgevaardigde bij een kleine uitgever. “Wij publiceren waardevolle boeken in vier talen over het Belgische erfgoed. Het zijn prachtige visitekaartjes voor instellingen, of zakelijke geschenken. Ik benader de boekhandels, allerlei instellingen op gemeentelijk, gewestelijk en nationaal vlak, naast ondernemingen enz.” In zijn zoektocht naar werk ervaarde Christian zijn leeftijd nooit als een handicap. “Althans niet direct. Misschien is leeftijd een belemmering die werkzoekenden zichzelf opleggen, als gevolg van opvattingen van de samenleving. Nu is het wel zo dat naarmate de leeftijd toeneemt, de werknemer in een zwakkere positie verzeilt, minder zelfzeker wordt en begint te twijfelen. Ik heb vaak aangevoeld dat mijn ervaring en mijn loopbaan de verwachtingen van de functies waarvoor ik solliciteerde, ver overschreden. Mijn beroepsverwachtingen en mijn prioriteiten zijn ondertussen geëvolueerd. Ik zocht een beter evenwicht met mijn privéleven. En dat heb ik gevonden.” ● BECI - Brussel metropool - april 2018 51 Christian Faure, 54 jaar: “De leeftijd kan ook een vorm van zelfbelemmering zijn” Christian Faure, uit Jette, is 54. Hij liep school in de letteren aan de Lycée français in Rome. Hij werd opgeleid als fotograaf. Hij kwam zich met zijn toekomstige echtgenote in Brussel vestigen. Omdat zijn diploma niet werd erkend, beoefende hij deze activiteit hier deeltijds. De rest van de tijd werkte hij volgens zijn schoolopleiding in een beroemde Brusselse boekhandel. Later werkte hij daar voltijds. Acht jaar later nam zijn carrière een lichte wending en werd hij zes jaar lang handelsafgevaardigde voor een uitgever van stripverhalen. Daarna werd hij 11 jaar lang commercieel directeur in de boekendistributie. “Dat bedrijf onderging een herstructurering waarvan ik het slachtoffer werd”, vertelt Christian Faure. “Ik volgde dus een outplacementproces. Ik begon na te denken over wat ik echt wenste: verderzetten in de wereld van de uitgeverijen, die al terrein aan het verliezen was? De begeleiding werd afgerond en een jaar later had ik een baan als beheerder van universiteitspersen.” Danielle Hoogstoel
54 Online Touch Home